Hélène

"Portret Heleny ciemnojedwabny, śpiew wygładzany

w ręku, pozornie ciepleje i mrozi

aż do oparzenia,

 

pierścienie Moebiusa, gdzie

słowa i czyny poruszają się podskórnie, i na-

gle są orłem lub reszką, teraz albo nigdy.

Helena Arp, Helena Brancusi, a tylokrotnie

Helena Hajdu z siekierą o podwojnym

ostrzu i smakiem krzemienia w pocałunku,

Helena łucznik przeszyty strzałą, popiersie

młodego Kommodusa, Helena dama z Elche,

Helena dziewica z Elche, zimne, chytre, obojętne,

dworne okrucieństwo Infantki pośrod

suplikantów oraz karłów

Helena,

maiiee misę a nu par ses celibatanes,meme, Helena,

oddech marmuru, Helena gwiazda morska,

ktora wspina się na ramię śpiącego mężczyzny

i w jego serce wbija się na zawsze daleka

i zimna, absolutnie doskonała

Helena

tygrys, ktory byłby kotem, ktory byłby kłębkiem

wełny.

 

(Cień Heleny gęstszy od innych

i chłodniejszy; kto postawi stopę na jej wodorostach,

poczuje, jak wzbiera w nim trucizna,

która da mu życie wieczne w jedynym,

zbawiennym delirium.)

Potop jest przed

i po Helenie.

Każdy telefon, gigantyczny

skorpion, czeka rozkazu Heleny, aby urwać

kabel, przywiązujący go do czasu,

aby wyryć

swym rozżarzonym żądłem prawdziwe

imię miłości na skórze tego, kto jeszcze ma

nadzieję, że wypije herbatę z Heleną, że doczeka

się telefonu Heleny."

J.Cortazar, "62.Model do składania", przeł. Z. Chądzyńska