Trzy Demony: Zmora- Noclica

 Dusze dziewczyn zmarłych w czasie ogłoszenia (po zapowiedziach, a przed ślubem)

Powszechny był pogląd, że zmorą zostawała siódma lub jedna z siedmiu córek tych samych rodziców

Istoty te na długich nogach tańczyły jak szalone lub też siadywały pod drzewami czesząc długie włosy szyszkami.  Starały się wyprowadzić ludzi na bezdroża, na których musieli długo błądzić

Zmora przyjeżdżała do domu swej ofiary na kółku od kołowrotka,  wydającym wówczas specyficzny odgłos, po którym można było poznać zbliżające się niebezpieczeństwo

Do wnętrza domu, gdzie śpi człowiek, zmora może wejść przez najmniejszą nawet szczelinę w drzwiach, oknie czy ścianie. Nawiedza głównie ludzi śpiących na wznak








B.Baranowski "W kręgu upiorów i wilkołaków"
zdjęcia Marty: http://craftbymarfka74.blogspot.com/

Trzy Demony: Topielica

Topielcem zostaje po śmierci zły człowiek, którego niebo nie chce przyjąć. Z woli piekieł potępieniec taki musi przebywać w wodzie, blisko miejsca, w którym za życia mieszkał.

Topielcem zostawał samobójca, który wybrał sobie śmierć przez utopienie.

W niektórych okolicach wierzono, że topielcami stają się wyrodne dzieci przeklęte przez matkę. 

Opowiadano o topielicy, którą była dziewczyna przeklęta przez własną matkę, gdyż "zadała się" z niechrzczonym Żydem.

Topielce ociekały wodą, odzież miały mokrą,sine lub zielone ciało, zielone wybałuszone oczy,

 we włosach wplątane wodorosty. 

B. Baranowski "W kręgu upiorów i wilkołaków"

zdjęcia Marty: http://craftbymarfka74.blogspot.com/

Trzy Demony: Południca

"Słońce ziemią kołysze

Chmury z nieba wytarło

Zda się słychać jak w ciszy

Z kłosów sypie się ziarno

Babom łydki bieleją

w podkasanych spódnicach

Ziemia pęka nadzieją

Rodzi się południca

Ptaki w jej warkoczach drzemią

Gdy spełniona słońcem ziemią

Jak ta wola, co od Boga

Chodzi gdzieś po swoich drogach

Nikt nie dowie się o tym

Dokąd idzie, skąd przyszła?

Czyje ciężkie żywoty

Dźwiga na koromysłach

Idzie dalej, wciąż dalej

Gdzieś na chwilę przystanie

Baba świecę tam pali

Chłopskie tam umieranie

Ptaki w jej warkoczach drzemią

Gdy spełniona słońcem, ziemią

Jak ta wola, co od Boga

Chodzi gdzieś po swoich drogach

Przyjdzie po mnie gdy lato

Za lat ile sam nie wiem

Przyjdzie stanie przed chatą

Powie czas już na ciebie

Dzieci ziemią obdzielę

Zrobię jeszcze Bóg wi co

I w pachnąca niedzielę

Pójdę za południcą"

K.Grześkowiak "W południe" http://www.youtube.com/watch?v=_vHMBpDSYtw
Zdjęcia autorstwa Marty:  http://craftbymarfka74.blogspot.com/

Maga

 " ...Jej delikatna twarz o przezroczystej cerze...

Szczęśliwa, ona, która mogła wierzyć, nie widząc, która była w harmonii z trwaniem, z ciągłością życia. (...) ryba płynąca z prądem, liść na drzewie, chmura na niebie, obraz w wierszu.

Przy niej powietrze stawało się jakieś nowe, przy niej zauważałem piękność nadchodzącego zmierzchu...

Istnieją rzeki metafizyczne, ona pływa w nich niby jaskółka w powietrzu, wirując w zapamiętaniu dookoła dzwonnicy, opadając tylko po to, żeby wystrzelić jeszcze wyżej w górę.

 (...) I podobnie jak jaskółka, nie wie o tym nic. 

Nie musi (...) wiedzieć, że może żyć w nieładzie, bo nie powstrzymuje jej świadomość żadnego porządku. Ten nieład jest jej tajemniczym ładem, cyganerią ciała i duszy, która otwiera przed nią na oścież drzwi."

J.Cortazar "Gra w klasy" (przeł. Z. Chądzyńska)

Zdjęcia autorstwa Marty:  http://craftbymarfka74.blogspot.com/

"tak jak malował pan Chagall..."

Tych miasteczek nie ma już

Okrył niepamięci kurz

Te uliczki, lisie czapy, kupców rój

Płotek z kozą żywicielką

Krawca Szmula  z brodą wielką

Co jak nikt umiał szyć ślubny strój

A zakochane oczy lśnią
Otula się liliową mgłą
Zapomniany świat i płynie, płynie w dal
Z kogucim i baranim łbem
Na białej chmurze ginie, hen
Tak, jak malował pan Chagall

Już zmierzony ślubny strój,

Rudy krawcze atłas krój

I odmierzaj łokciem śnieżnobiały tiul

Gdy wypieścisz ślubną suknię

w mig o srebro, srebro stuknie

A ty żyć będziesz, eh, jak ten król

Tych miasteczek nie ma, nie

Ale krawcze oczy twe

Miał kolega, gdy pociągu zabrzmiał gwizd

Pozostały na peronie 

Nasze zaciśnięte dłonie

I ten szept: bywaj zdrów, napisz list

A zapłakane oczy lśnią

Otula się liliową mgłą

Smutny pociąg i odpływa w dal, hen, w dal

O ciepłym, dobrym domu sen

W tunelu ciemnym ginie, hen

Nie tak malował pan Chagall

Łzy obeschły dawno już

Ale niepamięci kurz

Warto, żeby jakiś wiatr nareszcie zwiał

Warto pięścią w stół uderzyć

Czarną prawdę tak odmierzyć

Jak ten Szmul, gdy na frak miarę brał

A potem niechaj skrzypki tną

I zakochane oczy lśnią

I cymbałów dźwięk niech płynie, płynie w dal

Z tułaczem krawcem za pan brat

Niech zawiruje w tańcu świat

Tak jak malował pan Chagall 

W. Młynarski "Tak jak malował pan Chagall"